Kasëm Saliasi
Dy fjalë për poezinë...
Parathënie e vellimit poetik te Roland Beqirajt“ Trille dhe Imazhe”
Jetojmë në një kohë të
zhurmshme trillesh, jetojmë në një kohë haluçinacionesh dhe imazhesh, po
shkojmë diku dhe nuk e dimë se ku. Në këtë kohë prozaike gri, më të
guximshmit dhe të dashuruarit me jetën shkruajnë poezi. Poezia kjo
mbretëreshe e shpirtit fisnik duket se nga dita në ditë po bëhet pronë e një
grupi gjithnjë e më të vogël njerëzish, po bëhet pasuri e një elite të ndjeshme
në shpirt.
Thuhet që efektet e poezisë në
ndërgjegjen njerëzore janë të paparashikueshme;
Sipas një eksperimenti të kryer kohët
e fundit janë marrë dy grupe njerëzish; të parët lexojnë sistematikisht poezi ,
ndërsa të dytët lexojnë shtypin e ditës. Tek të parët u pa që ata shfaqnin
shenjat e një edukimi estetik, i cili manifestohej në sjellje me të
tjerët. Këta persona që lexonin poezi e kishin më të zhvilluar fantazinë, ishin
më të dashur me njerëzit dhe shumë më herë optimistë dhe rezultativë në punë.
Tek grupi i dytë jeta ndiqte rutinën e përditshme. Njerëzit shpesh ishin të
stresuar nga kronikat e zeza dhe kishin shenja të theksuar pesimizmi. Pra,
dallimi është i qartë. Poezia është pronë e njerëzve që dinë ta shijojnë
atë.
Këtë gjë e përforcojmë kur lexojmë
librin me poezi “Imazhe dhe Trille” të gazetarit dhe publicistit të njohur
Roland Beqiraj. Poezia e autorit është tepër e
sinqertë, megjithëse titulli është intrigues. Autori ka elementë
autobiografikë të trajtuar me shumë kujdes dhe finesë. Ai
dashuron me të gjitha mënyrat, format reale dhe sureale. Dashuron
natyrën, femrat, virtytet. Por ndonjëherë është dhe i
lodhur kur jeton në një qytet të ftohtë dhe nuk ka kohë as për
dashuri. Në mendje të mbeten vargjet e thurura për miqtë. Ata janë
përshkruar me një lloj sentimentalizmi dhe respekt të madh. Miqtë e tij dhe
nga emrat që lexojmë kanë qenë të mençur dhe që kanë lënë
gjurmë. ”Autoportret” është një poezi e realizuar bukur, ku është
përdorur perspektiva letrare, një figurë kjo që na bën ta
imagjinojmë autorin 50 vjecar. Kur lexon këtë libër të
duket se Landi ka shkruar duke mbajtur një ballancë midis jetës dhe vdekjes. Sa
shumë ështe i dashuruar me jetën aq lehtë e pranon dhe vdekjen si një
proces fiziologjik, i cili do të ndodhë patjetër. Por
kulmin në poezitë e tij e arrin me “Vizitorja joshëse”. Një dialog
të cilin shumë njerëz mund ta kenë bërë me vdekjen. Por këtë autori e ka
ngritur në art. Ai është në papajtueshmëri me vetëvrasjet ose
vetëvdekjet sic thotë ai, pasi jeta është e bukur dhe ka shpresa
. Autori është i ndjeshëm ndaj të bukurës ashtu siç është dhe
sensibël ndaj perversitetit të shpirtit njerëzor. Stili i të shkruarit ashtu si
dhe në publicistikë është i vecantë. I mbushur me figura letrare dhe me një
gjuhë të bukur.
0 comments:
Post a Comment