Poezi nga Nazim Hikmet

NAZIM HIKMET

PËLQEJ TEK TY

Pëlqej tek ti
aventurën e varkës që shkon drejt polit
pëlqej tek ty
guximin e njerëzve të zbulimeve të mëdha
pëlqej tek ty gjërat e largëta
pëlqej tek ty të pamundshmen
futem në sytë e tu si në një pyll
plot dritë
dhe i djersitur i uritur i furishëm
kam pasionin e gjuetarit
pëlqej tek ty të pamundurën
por jo dëshpërimin.

NË KËTË NATË VJESHTE

Në këtë natë vjeshte
jam plot me fjalët e tua
fjalë të përjetshme si koha
si materja
fjalë të rënda si dora
xixëlluese si yjet.
Nga koka jote nga mishi yt
nga zemra jote
me t’arritur fjalët e tua
fjalët e tua të ngarkuara me ty
fjalët e tua, nënë
Fjalët e tua, dashuri
fjalët tuaja, mike
Ishin të trishtuara, të dashura
ishin të gjalla, plot shpresë
ishin të guximshme, heroike
fjalët e tua
ishin njerëzim.

EDHE NJË HERË PËR TY

Dashuroj te ti
riskun e anijes që udhëton drejt polit
Dashuroj te ti
guximin e eksploratorëve të mëdhenj,
Dashuroj te ti të largëtën,
Dashuroj te ti të pamundurën.
Hyj në sytë e tu si në një pyll
ku veç dielli hyn,
Dhe unë, i mbytur në djersë, i uritur e zemërak,
Me zjarrminë e gjahtarit
kërkoj trupin tënd.

Dashuroj te ti të pamundurën,
Por aspak dëshpërimin.

Dhe!

Ti je skllavëria dhe liria ime,
Ti je trupi im që digjet
Si trupi i zhveshur i netëve të verës.
Ti je vendi im,
Ti, me hullitë e blerta të syve të zinj,
Ti, kaq e bukur, ngadhënjimtare,
Je malli im
Krejt e paarritshme në çastin kur të mbaj në krahë.

POEZI NGA NAZIM HIKMET

Përktheu Besnik Mustafaj

***
Ta puth e ta puth dorën tënde
Oh sa kam dëshirë ta dish
E pran teje të bie pak më pas
Dhe vdekjen ta pres me aq ëndje.

Ç`më duhen ditët që vinë?
Asgjë s`më hyn më në sy
Dielli prapë botën do ndrijë
Por i verbër do jem un` pa ty.

Sa vite u bënë, sa vite
U deshëm e askush s`e mori vesh
Pra çohu tani, ty të lutem
Një fjalë ma thuaj, a më qesh.

Mes jetës time kalove
Si yllin që terrin e ndrit!...
Pra çohu tani ti e vdekur
Me dorën e ftohtë më vrit.

Se jeta pa ty do më jetë
Një natë e mbetur pa yll
Më vrit pra me dorën e ftohtë
Që sytë pranë teje t’i mbyll.

3.

Do të them diçka
me rëndësi thelbësore.
Natyra e njeriut ndërron
kur ai ndërron vend.
Këtu unë e dua tmerrësisht
gjumin që vjen si një dorë mike
të hapë drynat e portës sime
dhe të përmbysë muret që më rrethojnë.
Si në atë krahasimin e rëndomtë
unë i jepem gjumit.
Si drita që rrëshqet në ujërat e qeta.
Shoh ëndrra të mrekullueshme.
Jam gjithnjë jashtë,
bota është e kthjellët, bota është e bukur.
Dhe asnjëherë s’e pashë veten
aty të burgosur.
Dhe asnjëherë nëpër ëndrra
s’u rrëzova nga majëmali i humnerave.
Po zgjimet i paske të tmerrshme, do të thuash ti.
Jo, e shtrenjta ime,
jam aq trim sa ëndrrën ta shoh gjithnjë si ëndërr…