ROLAND Beqiraj
Rrugëtim mbi dëborën e marsit
Moti ishte i mirë. Ata kishin ecur më shumë se një orë dhe ende nuk kishin mbërritur në shtëpinë e pushimit. Gruaja megjithëse dukej e lodhur, nuk donte ta jepte veten. Po kështu dhe djali. Rrugën thuajse e kishin përshkuar në heshtje. Edhe ato pak fjalë që kishin shkëmbyer me njëri – tjetrin, kishin objekt dëborën. Të dy kishin lindur në qytete ku dëbora ishte e pranishme të paktën dy deri në tre muaj të vitit. E kujtuan shpesh atë kohë. Djali dukej më nostalgjik. Kjo nuk ndodhte me gruan. Ajo megjithëse e pëlqente bardhësinë boreale që pushtonte natyrën sa herë që binte dëborë, nuk do të kthehej vite pas.
Ora shënonte dymbëdhjetë. Ulen. Me këto ritme do u duhej të ecnin të paktën edhe tridhjetë minuta. Dielli u shfaq sërish. Djali nxori nga çanta termosin dhe mbushi gotat plastike me çaj.
- Do biskota?
Gruaja bëri një shenjë pohuese me kokë. Të dy filluan të rrufisnin çajin në heshtje. Ajo vendosi syzet e diellit dhe shikoi nga djali. Ai po shihte nga rruga ku duhej të ecnin. Shtegu dukej i rrezikshëm ; u duhej të kalonin nga një rrugë dhish, e cila ishte e mbuluar tërësisht nga dëbora. Gruaja e kuptoi mëdyshjen e djalit dhe me ton të ftohtë e pyeti:
- Ke frikë ?
- Nga kush të kem frikë ?
- Them për frikën në përgjithësi, - tha ajo.
- A po ! Kam pasur frikë kur isha i vogël.
- Po tani ?
- Jo dhe aq shumë.
- As nga qentë ? – E ngacmoi ajo duke i kujtuar një histori, të cilën ai ia kishte treguar vetëm disa javë më parë.
- Nga qentë po , kam frikë, - pohoi djali dhe me turp shtoi : - Kam shpëtuar për mrekulli nga kafshimi i një xebo që ishte sa një gomar.
- Nuk ka qen që është sa një gomar.
- E di se nuk ka, por qeni që më kafshoi mua ishte vërtet i madh.
Përsëri heshtje. Filluan të pinin çajin që kishte filluar të ftohej. Ishte e diel dhe gruaja i kishte kërkuar djalit ta shoqëronte për të takuar një shoqen e saj , e cila kishte ardhur për fundjavë në shtëpinë e pushimit. Ai fillimisht ishte treguar dyshues për këtë lloj ftese, por më pas e kishte marrë ashtu siç ishte; një shoqërim i thjeshtë. Që prej dy javësh ata takoheshin rrallë dhe djali këtë periudhë po e përjetonte keq, siç do e përjetonte çdo djalë i moshës së tij, që sapo kishte takuar dashurinë.
Djali dukej se kishte rënë brenda kokë e këmbë , prandaj dhe iu nënshtrua fatit. Djali vështroi orën , më pas gruan, por nuk foli. Gruas i tërhoqën vëmendjen veprimet e djalit. Për të vazhduar lojën e nisur më parë vendosi ta ngacmonte sërish djalin:
- Po tjetër kush të frigon?
- Gjarpërinjtë , - tha djali me naivitet, - më kallin datën edhe kur i shoh dhe në ata dokumentarët e shpifur. Dikur më ka kafshuar edhe një gjarpër , por mirë që ishte nga ata të ujit.
Gruaja vuri buzën në gaz dhe me ironi shtoi:
- Gjarpërinjtë të pickojnë nuk të kafshojnë.
- Është gjarpër nuk është mushkonjë! – Tha djali.
Qeshën të dy. Gruaja rregulloi kapuçin dhe i hodhi djalit një shikim të dhembshur. Ai e dinte se nuk e priste një dhomë e ngrohtë hoteli, ku të improvizonte lojëra erotike, përkundrazi ishte përgatitur për diçka më të ashpër, që të ishte më pranë takimit të fundit. Kështu që ai në minutat e mbetura vendosi ti nënshtrohej rastësisë. Gruaja si ta dinte se ç’ bluante ai në kokë thotë:
- Kaq shumë do të jesh fëmijë?
- Është një moshë që na pëlqen të gjithëve, - tha ai , - megjithëse me mendjelehtësi na pëlqen që kur mbërrijmë në një lloj moshe ta hedhim tej, sikur koha kur kemi qenë fëmijë ka qenë shumë e largët. Ne mundohemi që për mendjemadhësi të mos i themi gjërat sinqerisht.
Gruaja qeshi përsëri.
- Nuk e dija se isha dashuruar me një fëmijë. Vërtet se je disa vite më i vogël , por jo fëmijë.
Ajo u ngrit e para dhe mbërtheu xhupin deri në fyt. Ngrihet dhe djali duke hedhur ne supin e djathtë çantën e shpinës. Në horizont qyteti ishte mbuluar nga mjegulla.
. . .
- Përse ty nuk të pëlqen, - i thotë djali kur ajo qëndroi papritmas pranë një shkëmbi.
- Jo.
- Me sa duket do të kesh kaluar një fëmijëri të lumtur.
- Qenke vërtet i çuditshëm sot.
- Apo ke frikë të kthehesh në fëmijëri. . . !
Djali po e shihte hetueshëm.
- Tani shumë gjëra do të na duken vërtet marrëzira. Nuk mund t’u rikthehemi lojërave që i kemi braktisur njëherë e mirë.
- Duket që vërtet ke frikë.
- Jo sa ty, - tha me tallje gruaja.
- E vërteta është se unë më tepër kam frikë nga ty.
Gruaja heshti. Me pamje serioze ia ktheu?
- Përse ?
- Kam frikë se edhe sytë e tu nuk më shohin.
- Sytë gjithmonë shikojnë.
- Kush nuk sheh atëherë?
Ajo nuk kishte më dyshime dhe s’ donte të gënjente.
- Zemra, - u përgjigj ajo shkurt.
Njëkohësisht ajo e hoqi shikimin nga djali dhe e hodhi në horizont, ku pas tij ishte edhe ajo lagje periferike e qytetit, vendi ku ata ishin njohur.
- Duhet ta dish se edhe dashuritë më të mëdha e kanë një fund, jo kjo dashuria jonë që është e vogël si një fëmijë që grindet për gjithçka.
- Mos doje të thoshe qyravitet?
- Jo, unë kam respekt për veten prandaj nuk kam nevojë të shprehem rëndë, por kjo nuk do të thotë që ajo që thua ti nuk qëndron.
- Si?
- Nuk di çfarë të them, por të lutem nëse nuk më kupton të paktën më dëgjo;kur të kam thënë se shpesh herë jeta e kalon edhe cakun e mërzisë duhet të më besosh. Njeriut kjo lloj mërzie i futet deri në poret e shpirtit. Ti duhet të kishe kuptuar diçka më parë. . . unë nuk doja të lëndoja. . .
Fliste vetëm ajo, ndërsa djali dëgjonte, ose bënte sikur dëgjonte. Ai kishte kuptuar më tepër se ç’kishte menduar. Vështrimet e tij ishin të shpërqendruara. Mendja e tij shëtiste gjetiu, atje ku edhe mendjet më të cekëta ndjejnë frikë.
- Sytë e tu të bardhë. . . si kjo dëborë. . . - pëshpëriti ai.
Ajo ishte dashuria e tij e parë dhe siç ndodh nganjëherë, atëherë kur mendon se ke gjetur dashurinë e vërtetë, përgatitu të biesh në krahët e dëshpërimit.
- Ti je shumë fëmijë, - i tha përsëri ajo.
Por ai nuk e dëgjoi, iu duk sikur ajo i tha se nuk ka dashuri të parë por të fundit. Ai gjendej në këmbë dhe rrëshqiti fort mbi dëborë. . .
0 comments:
Post a Comment