ROLAND Beqiraj
Njeriu mbetet krijesa më arrogante e planetit. Ai ka marrë rolin e
Krijuesit për gjithçka në tokë. Është njeriu që vendos se kush do të ekzistojë
dhe kush jo, cili do të jetojë dhe cili do të vdesë. Fillimisht kjo ndodhi me
mjedisin. Nuk janë të pakta specie që u zhdukën nga dora e njeriut, disa
thjesht se kështu donte ai, të tjerat duke i shfrytëzuar për të mira materiale.
Mjafton të përmenden mija hektarë pyjesh të prera, speciesh të rralla në det
dhe në tokë nga flora dhe fauna, të cilat Natyra apo Zoti, i krijoi që në
fillesë. Ekzistenca e tyre pranohet vetëm nëpër arkivat e shkencëtarëve dhe
studiuesve.
Gabohen rëndë ata që mendojnë se njeriu shembullin për vendosjen e ligjit
sipas dëshirës së vetë ekstreme e ka marrë nga xhungla, madje e dëgjon shpesh
herë thënien : “këtu e bën ligjin xhungla”. Ky është një spekulim i pastër, që
duke e krahasuar me natyrën, njeriu i fuqishëm justifikon pushtetin e tij të
pakufizuar. Në xhungël ndodh mrekullia e mëmës natyrë, ku ekuilibrat e natyrës
pa ndërhyrjen e njeriut ruhen për mrekulli nga shtazët që jetonin aty. A i ruan
ekuilibrat njeriu qoftë me natyrën, qoftë me krijesën si veten? Historia dhe
aktualiteti tregojnë se jo. Masakrat, konolizimet, diktaturat, krimet mos vallë
ndodhin për arsyen se “bota“ ka nevojë për vendosjen e ekuilibrave, të këtyre
lloj “ekuilibrash” që pretendojnë se vendosin diktatorët, konolizatorët,
kriminelët apo gjeneralët që zbatojnë në praktikë platforma shfarosëse?! Nëse
është kështu, atëherë njeriu është krijuar nga një KRIJUES manjak.
***
Fatkeqësisht i takon brezit tonë për të hyrë në histori qoftë për mirë,
qoftë për keq, pasi jemi ne që na takon të rivendosim baraspeshën e duhur në
brishtësinë e natyrës. Shumë gjëra nuk po funksionojnë siç ishin krijuar. Me
përsosjen industriale dhe zhvillimet kibernetike të shekullit të XX dhe akoma
më tepër në shekullin XXI, natyra është tjetërsuar. Për herë të parë është vendosur
një desekuilibër në raportin njeri/natyrë. Ndryshimet klimaterike, vrima e
ozonit, shpyllëzimet masive, shkatërrimi i masiveve ujore, ka sjellë edhe
rrënimin e peizazhit.
Përpjekjet për të ruajtur mjedisin, këtë pasuri monumentale të natyrës,
gjithmonë kanë dështuar duke u kundërshtuar në emër të zhvillimit
ekonomiko-industrial. Kështu raporti i njeriut me natyrën u bë thellësisht
armiqësor.
Dhe iniciatorët e mjedisit duken disa “luftëtarë” të vetmuar, që kanë pak
shanse për të fituar luftën, pasi në anën tjetër të llogores janë bosët e
koorparatave të mëdha të cilat janë ato që udhëheqin botën. Askush nuk e dëgjon
zërin e atyre që thonë se nuk duhet ndërtuar aksh fabrikë, apo gurore në aksh
vend sepse dëmtohet mjedisi. Përkundrazi quhen demode dhe tradicionalistë që
pengojnë zhvillimin, madje ka nga ata që në drejtim të ambjentalistëve
drejtojnë akuza fyese duke vendosur shenja barazimi me shoqatat e mbrojtjes së
homoseksualëve. Që tek e fundit çfarë kanë bërë ambjentalistët? Me fonde të
papërfillshme kanë stampuar disa postera sensibilizues si dhe në protesta
modeste ngrenë zërin se nuk mund të shkatërrohet një park për të ndërtuar
komplekse pallatesh banimi, apo të shkatërrosh një gji deti për të ndërtuar një
“fshat turistik”. Dhe për përfitime të ulëta, në kurriz të mjedisit, ndërtohen
parqe industrialë, komplekse pallatesh, gurore, ku shumë qytete apo zona
bregdetare janë kthyer në të pabanueshme, madje një tmerr i vërtetë për banorët
autoktonë.
Parë nga ky këndvështrim raportet e njeriut me mjedisin bëhen edhe më të
zymta, aq sa pesimistët me të drejtë thonë se shyqyr që njeriu nuk ka krahë për
të fluturuar se do të kishte shkatërruar edhe qiellin.
0 comments:
Post a Comment