Album poetik nga vellimi " Ndijime"

Sprova e Ferrit

Atë  natë gri,ku njerëzit shuken

në shtretërit e pistë, nuk do ketë

zgjidhje tjetër veç ikjes.

Burra dhe gra,

Deri dje të dashuruar,

Lot do derdhin më shumë

se ç’qajnë fëmijët e tyre.

Do të qajnë të   penduar,

Atëherë kur pendesa  nuk u duhet,

Do të luten edhe për pasardhësit ,

Që janë duke u përcëlluar në zjarr.

Asnjeri deri atëherë nuk e kishte

parë ferrin, përveç të vdekurve.

Tani janë ata që ua bënë

këtë dhuratë të gjallëve.

Nga kjo sprovë e kotë

Ferri mbeti në tokë.

Qeni

Disa metra larg meje

gjithë kërshëri më ndjek

një qen i zi. I madh,

me sy të lëngët, gjithë trishtim.

shpreson nga unë ti falja

pak lumturi, nga lumturia ime.

Më ndjek gjithë shpresë,

beson në këmbënguljen e tij

se fati do i trokasë një ditë.

Pret. Ec e jake bën

në të njëjtën rrugë.

Vetmitari nuk i bashkohet

sojit të tij, nga frika se

i rrëmbejnë idenë,

bashkë me të dhe fatin.

Teksa më afrohet një çap larg,

unë nxitoja hapat

për të ruajtur distancën,

pasi nuk kisha çfarë ti falja.

Këtë bënim çdo ditë

duke e kthyer në ritual

në diell, shi, suferinë,

derisa u mërzitëm .

Ai më hodhi të njëjtin shikim

por pa bërë asnjë çap.

Unë ia ktheva miqësinë

pa krijuar distancë.

Për shumë kohë i falëm

njëri- tjetrit miqësi,

por duke ruajtur largësi,

që gjithsecili

të kishte fatin e tij.

U kuptuam shumë mirë.

Fati nuk ishte  një send

që falej. Ndonëse ke

të njëjtën rrugë,

nuk ke të njëjtin fat.

Megjithatë ekuilibër perfekt

nuk ka. Njeriu mund të

ketë fatin e qenit, po kështu

dhe qeni i zi

mund të ketë fatin tim.

Peizazh në janar

                         P.Visarit

Nuk është e njëjta panoramë,

asgjë nuk është si dikur. Shumë

kanë ndërruar jetë e shumë të tjerë

lëngojnë mes një jete të sëmurë .

Vdiq dhe miku im,nuk e mundi dot natyrën.

Ai tha : Edhe pse ajo si ne vuan,

natyra nuk duhet mundur kurrë, ajo është

Zoti ynë, prandaj më mirë po iki unë.

* * *

Natyrën nuk e mundi dot as Marksi,

por ama ne të gjithë e shkatërruam,

madje edhe veten. Vonuam perëndimet

e diellit për të krijuar këtë panoramë

të dëshpëruar. Qanë vetëm statujat. 

Ai më pa drejt e në sy

Ai më pa drejt e në sy dhe më tha:

Hiqma këtë dreq brenge nga gjoksi!

Pastaj pështyu gjak dhe vdiq.

Atëherë isha njëzet vjeç. E ku e dija unë

që brenga e tij paskësh qenë një barrë,

kam një jetë që e mbart si të isha centaur.

Në ditën e vdekjes së babait

Qielli mu duk i vogël atë natë

Dhe yjet më të largët nga ç’pandehja,

Hëna  e vobektë

nuk ndriçonte fytyrën e atij

që gjithmonë do të flerë.

Nuk pati re atë natë, as ftohtë nuk ish’

Asnjëri që ish me mua nuk e donte ditën

të vinte , pasi dielli ,atë që unë doja,

nuk do e ngrohte. Megjithatë dita erdhi,

dhe dielli lindi. Fjalët dhe mendimet

nga unë u arratisën. Mbetën vetëm vajtimet.

Krenaria

Dhe vetmia është krenari

Yjet nuk na duan aq sa i dëshirojmë ne,

Këtë të vërtetë nuk duam ta pranojmë,

Por dhimbje ndiejmë nga zhgënjimi

që nuk marrim asnjëherë atë që japim.

Asnjëherë nuk e pranojmë se nuk e meritojmë,

As veten nuk e ngushëllojmë për tu përsosur,

Por rrime vetëm me krenarinë tonë, në vetmi.

Dita e fundit e paqes

Në këtë vjeshtë,

Blirët e rrugës 

Që të çon në shtëpinë time,

Dridhet nga era e fortë.

Është një ditë e ftohtë.

Kryeneçësi.

Egoizëm.

Askush nuk vajton të shkuarën

Ndërsa të ardhmen nuk e di.

I mjafton një ditë si kjo;

E ftohtë, me blirë që dridhen

nga era. Me xhama

e thyer të ndërtesave .

Në këtë vjeshtë,

Ditën e fundit të paqes

I jetojnë çastet

Të dashuruarit,

Pijanecët ,

Dhe gjithë të tjerët

Që kanë hedhur armët.

Era e fortë pengon ecejaket

E të dëshpëruarve

Që jeta u peshon sa varri.

Dhe vjeshta më tepër venitej

Në ditën e fundit të paqes.

                

                        20 nëntor 2010

Përsëri vajtim

Pasi humbi nga shtëpia edhe guri i fundit,

dhe varrosëm fëmijërinë,

na mbetën vetëm kujtimet – jetëgjata,

që jetojnë deri në vdekjen tonë.

Hidhërimin na e largoi dashuria,

duke na dhuruar  mjaltë dhe helm

nga ashti i saj. Shtohet  barra e brengave.

Kujtimet mbytem mes lotësh.

Qava aq shumë për dashurinë,

një natë,sa nuk kisha qarë

në fëmijërinë time fatlume.

O miku im,

ku nuk kam kërkuar

një varrmihës,për të hapur

një varr në zemër,

për të varrosur  brengat,

 por nuk kam gjetur.

Vuajtja qenka bishë e tërbuar,

Kërkon të vdes njëlloj me mua.

Vështrimi i fundit

Ftohtësi në tavanin e zverdhur,

Gjysmë hije që rrotullohen gjithandej,

Duke iu fshehur vështrimeve të plakura

Dhe fytyrave që rëndom të rrinë mbi kokë.

Të gjithë të shohin e diç presin –

Dhe ti asnjërin prej tyre nuk sheh.