Roland Beqiraj
1.
Dhe ky diell
perëndoi; - ajo asgjë premtuese nuk më tha. Vetëm heshtje dhe buzëqeshje pa
masë.
Shpresës time
i thashë; eja të shkojmë në një vend më të qetë. Një mbrëmje nuk mund të japë
dot atë që një ditë nuk na e dha.
Shpresës time
të vagullt duhej ti sqaroja;
Kur zogjtë
largohen; kur melodia i ngjan një vërshëllime; kur zëri i ëmbël zvendësohet më
një pasthirrmë; kur fjalët dikur të ëmbla, zvendësohen me një fjalë lakonike ”
nuk e di!”; - është e kotë të ëndërrosh Parajsën.
2.
Gjithmonë kur
kam nevojë për një fjalë të ëmbël, shkoj tek lumi im. Vërshimi i ujit nëpër
shelgjishta është eliksir.
E shtunë …
mbrëmje… ujët rrjedh ngadalë si të jetë nisur për në funeral…, në funeralin e
zemerës time që ferrin përjeton çdo ditë, ku orët e pritjes i janë kthyer në Gur
Sizifi .
Vetëvrasje.
Vetëm hëna në këtë natë mund të vetëmbytet dhe të shkojë në Parajsë.
Në këtë tokë
vdekatare; në këta brigje të rrahur paq nga dallgët e marrisë, asnjëherë nuk
mund të fitosh zemër njëherë të
plagosur.
Nga mitra e
një nëne të përvuajtur lindi Biri me jetën më të vetëpërgjakur. Pas mundimit të
tij Hyjt nuk janë më të tillë. Burrit i mbeti mbi shpinë mallkimi I Adamit.
3.
Ajo e mërzitur
klithi “ Majft!”
Bota rreth
meje u çenjtërua.
4.
Je prej drite.
Bukuria jote tretet në tiparet e një engjëlli, një engjëlli në ikje.
I verbër vij
pas teje…
5.
Pritje,
pritje, pritje, vetëm pritje…
Duke pritur
mbeti dhe një zemër e shenjtëruar që kërkon të mbytet në lotin tënd.
6.
Më ke premtuar
se një ditë do të vish pas meje….
Eja!
Mos u grish
nga kjo verë e freskët,
Mos u gënje
nga hareja e çastit,
Nga valët e
qeta të një deti që fle.
Eja me mua të
tregoj vendet
e pashkelura
nga dashuria….
0 comments:
Post a Comment